~ با نام خدایی که در این نزدیکیست ♡

نقد سریال:
دمای عشق، سریالی که فیلمنامش برگرفته از یه رمان بود
با ریت میانگین ۸ درصد پربازدید ترین تو زمان پخشش بود
۲۰ قسمت نفسگیر داشت و دیدنش برا من عزم راسخ لازم داشت!
تماشاش همراه بود با حجم زیاد کارام و کلی مشکل دیگه!
ولی جدا از همه اینا....
این سریال، در یک کلام حال من رو خوب کرد! :)
سریالی که برخلاف ظاهرش ابدا قابل پیش بینی نبود...
آدما رو بالا میاورد و زمین میزد.. لبخند میاورد روی لباشون و چشماشون رو پر از اشک میکرد
تفاوتای آدم هارو نشون میداد... تفاوت سلیقه هارو.. تفاوت برداشت هارو و سوءتفاهم هارو...
نشون میداد هر حرکت کوچیک و هر  حرفی چقدر میتونه تاثیر به جا بذاره
ریز ترین احساسات رو نشون میداد و بیننده به نوبه خودش اونا رو حس میکرد..
این سریال رو یه جریان منظم و حساب شده از اول تا آخر خط رو گرفت و رفت و منِ بیننده رو هم ۲۰ قسمت همراه خودش کشوند... تا یه روایت دیگه از آدما رو شاهد باشم
روایتی که بی نهایت شبیه به زندگی هر روزه‌ی ما بود‌‌....


سکانس آغازی:
سریال با سکانسی از صحنه فیلمبرداری‌ یه سریال آغاز میشه... یه فروشگاه که محل فیلمبرداریه.. و یه شف که داره نقششو بازی میکنه.. و یه کارگردانی که به شف میگه دیالوگا رو تکرار نکنه بلکه هر چیزی که به ذهن خودش میرسه رو بگه...
و حالا دوربین میچرخه
و ما زنی رو داریم که تو همون فروشگاه نشسته با یه لیوان مشروب توی دستش.. که تمام تلاششو میکنه تا آروم به نظر بیاد
اما تلاشش با این جمله کارگردان بی نتیجه میمونه..وسط صحنه میاد و از کارگردان میپرسه چرا متنش رو دستکاری کرده و اینجاست که میفهمیم ظاهرا این زن نویسنده سریاله..
 صحبتاشون تبدیل میشه به کشمکش و در نهایت وقتی کارگردان میگه کسی طرفت نیست و همه سکوت میکنن... از اون سمت سالن صدای همون شف میاد: من طرفشم...
اینجاست که نگاه نویسنده میچرخه سمت شف... سمت چهره ای که بی نهایت براش آشناست...
نویسنده میچرخه و با سرعت میدوئه و از سالن خارج میشه.. اونقدر‌ سریع که شف توانایی دنبال کردنشو نداره.... و ما صدای ذهن نویسنده رو میشنویم که میگه: بالاخره دیدمش.. عشق اولم رو...

خب این یه شروع واقعا خوب بود و مطمئنا کنجکاو کننده! ولی باید بگم که به این سادگیام نیست! شما از بعد این سکانس قراره پرت بشین به دل گذشته، جایی که این شف و نویسنده مسیر زندگیشون به هم رسیده.. و بفهمین چی شد که به اینجا رسیدن...
ولی بازم فک نکنین قراره با اعصاب خوردی ها و غمگین بودن فلش بکاشون تا ابد سر کنین! چون قراره به جلو برگردین و شاهد این باشین که نویسنده چجوری قراره دو نقش اصلی ما و تموم آدمای دور و برشونو با هم رو در رو کنه و چجوری قراره از پس این آشنایی یه داستان کامل و شیرین بسازه!



جذابیت های سریال:
ترجیح میدم بجای واژه نقاط مثبت ازین واژه استفاده کنم! چون حس میکنم بهتر میتونه نقاط قوت این سریال و حس و حالمو توصیف کنه! و اما جذابیتا:

۱.فیلمنامه کار:
اعتراف میکنم دلیلی که باعث شد این سریالو شروع کنم در اول بازیگرای خوبش بود و تا چند قسمت با همین منوال رفتم جلو و اعتراف میکنم حتی یه جا به ذهنم رسید <این فیلمنامه مگه چی داشته که این بازیگرا قبولش کردن؟!> و برای رسیدن به جواب همین سوال ادامه‌اش دادم و ادامه‌اش دادم و بالاخره تونستم جوابشو پیدا کنم! :

◇ خلق شخصیتهای متنوع و قابل لمس :
نقش اول زن، هیون سو
یه کار خوب داشته و یه مدرک از دانشگاه خوب! ولی آرزوش نویسنده شدن بوده و انقدر مصمم بوده که حاضر میشه بیخیال همه چی بشه و بشه یه دستیار نویسنده خیلی معمولی و حالا تمام تمرکزش رو گذاشته تا با بردن فیلمنامش تو مسابقه به آرزوش برسه....
هیون سو سخت کوشه، مستقل بار اومده و مهربون و با ملاحظه اس، از اون طرفم محافظه کار بودنش باعث شده چندان درگیر قرار گذاشتن و عشق نباشه چون همه چیز حتی عشق رو با منطق میسنجه و حساب کتاب میکنه...

از اون طرف جونگ سون رو داریم.. اونم مهربون و دقیقه.. بچه‌ی یه ازدواج ناموفقه و درگیر مشکلات خودش ولی اونم همه چیزشو گذاشته برای رسیدن به هدفش یعنی سرآشپز شدن... جونگ سون ریسک پذیر تره.. حاضره بی گدار به آب بزنه و معتقده عشق قرار نیست تو رو ۱۸۰ درجه عوض کنه....

رئیس پارک... کسی که کودکی سختی داشته... فروپاشیدن خانوادشو دیده، ورشکستی پدرشو... بزرگ شده.. زمین خورده و پا شده و پله های موفقیت رو یکی یکی طی کرده... و یاد گرفته و معتقده که باید تا آخرین نفس بجنگی، برای هر چیزی که میخوایش...

 
هونگ آه... دختری که به اصطلاح با یه قاشق نقره تو دهنش به دنیا اومده! پولداره و از بچگی هر چیزی میخواسته داشته... دوست صمیمی هیون سو‌ئه و برخلافش رک و بی ملاحظه اس! هونگ آهی که معتقده تو هر چیزی یا بهترینه و یا تا اراده کنه میتونه بهترین باشه!

مادر و پدر جونگ سون... دو نفر که جز آسیب چیزی نسیب خودشون و پسرشون نکردن... ۳ نفر که زخمی مشابه روشون افتاده بود ولی از اون زخم متفاوت از هم درد میکشیدن...

مادر و پدر هیون سو... دستیار کیونگ دوست داشتنی... و همه‌ی شخصیتای دیگه... نویسنده تک تک اونا رو میشناسه.. عادتاشون.. رفتارهاشون.. نقاط قوت و ضعف هر کدوم رو... و هر کدومو تو مسیر خودش پیش میبره...
شخصیتا هم متفاوتن ، هم باور پذیر و هم شیرین و دوست داشتنی...

در یک کلام قدرت شخصیت پردازی نویسنده واقعا تحسین برانگیزه!
◇ احساسات، روابط و رفتار ها:

این دراما تموم احساساتی که آدما درونشون دارن رو نشون میداد و روی تک تکشون دقیق میشد
و همین ویژگی باعث میشد منِ بیننده خیلی جاها به راحتی با شخصیتا همزاد پنداری کنه

این فیلمنامه هیچ اغراقی نداره!
شما هیچ توقعی از شخصیتا ندارین که همیشه مثل یه انسان کامل و سنجیده عمل کنن! چون اونام یه آدم عادین!
شخصیتا تلاش میکنن.. نا امید میشن... زمین میخورن و بلند میشن... به هم کمک میکنن و دست همو میگیرن...
و گاهی بی رحم میشن.. بی منطق میشن... به هم پشت میکنن و به احساسات هم آسیب میزنن
میتونن حسود بشن.. خشمگین بشن.. بغض کنن و فرو بریزن... این حقو دارن که هر راهی رو انتخاب کنن.. چه درست و چه غلط
و نویسنده این حقو به تک تکشون داده.. که یه آدم عادی باشن... یه آدم عادی که در عین حال خاص و فوق العادس..


◇ مفاهیم عمیق فیلمنامه:
این دراما به دفعات واقعیت هارو نشونتون میده... درباره این که سوء تفاهم های کوچیکی که میتونن بزرگ بشن... عدم درک متقابل، آسیب های ناخواسته ای که میزنیم... کوچکترین حرف و عملمون... و تاثیر همه اینها
این دراما دیالوگایی داره که با رسیدن بهشون حتی ممکنه جا بخورین! دیالوگایی که ممکنه تمام مقصود نویسنده رو یه جا بگن و شما با خودتون میگین < حالا قطعه های پازل اومدن کنار هم... همه چیز الان منطقی تر به نظر میاد..!>
پس دوست دارم یه سری از دیالوگا و سکانسا رو اینجا بیارم تا قشنگی و عمق فیلمنامه رو واضح تر کنه ^^

✖ شامل اسپویل بعضی صحنه ها ✖

" حسودیم شد... از این که به تو حسودی کنم متنفر بودم.. و چون تو باعث شدی از خودم متنفر شم، بیشتر ازت بدم اومد...
از بودن کنارت لذت میبردم واسه‌ی همین سعی میکردم باهات مهربون تر باشم.. اما بعد از این که موفقیتت رو میدیدم... احساس حقارت میکردم.. و از خودم متنفر میشدم ..."

من به طرز عجیبی میتونستم این بخش و این موضوع رو درک کنم... این که تو و دوستت در یه سطح باشین.. و یه روز چشم باز کنی و ببینی اون موفق شده و تو همچنان داری در جا میزنی... این ایده به نظرم کمیاب بود و من خیلی دوستش داشتم... کرکتر هونگ آه بی نقص نبود! ولی با کمال تعجب دوست داشتنی بود! اون عادت داشت رک باشه و حرفاشو بزنه... پس با سکوت کردن و حسودی کردن، تمام اون مدت در عذاب بود... و وقتی برگشت به خود واقعیش همه چیز بهتر شد :)


یکی دیگه از نکات قابل تامل فیلمنامه، گذشته جونگ سون و خونوادش بود.. و رابطه‌ی این پدر و پسر...
پدر جونگ سون، کسی که تو بچگیش از پدرش کتک میخورد.. و این خشونت بی دلیل یه زخم رو توی اون به جا گذاشته بود
و تاثیرات این فاجعه یه جا خودشو نشون میداد... جایی که این پسر روی بچش دست بلند نمیکرد.. تا ثابت کنه با پدرش فرق داره... و در عوض زنش رو میزد.‌.
و این زنجیره مسموم اینجوری کار میکرد.. تاثیر اون کودکی تلخ هم روی جونگ سون و هم رو مادرش گذاشته شده بود... و یکی رو بی ثبات و آسیب دیده کرده بود و یکی رو آدمی که از ابراز احساساتش میترسید.. از بروز خشم و ترس و تنهاییاش....
و متاسفانه این چیزیه که میشه تو جامعه به وفور پیداش کرد.. این که مشکلات تربیت یه بچه، چجوری میتونه تاثیر منفیش رو روش بزاره... بقیه فکر میکنن تا نگی پس خوبی.. ولی زیادن اونهایی که این درد هارو بی صدا به دوش میکشن.. و کاش همه کسی مثل هیون سو رو داشته باشن تا بهشون کمک کنه خود واقعیشون رو دوباره پیدا کنن... ♡

"+ من چه کار اشتباهی در حقت کردم؟
- سعی نکن حالا مثل یه پدر رفتار کنی‌. مثل همیشه‌ت باش!
+ ولی با این حال... من موقعی که داشتی بزرگ میشدی بهت دستم نزدم!
میدونی من بدبخت وقتی داشتم بزرگ میشدم چقدر کتک خوردم؟!
بدون هیچ دلیلی کتک میخوردم...
- بهم دست نزدی تا ثابت کنی با پدر بزرگ فرق داری. و به جاش مامانو میزدی...! میدونی که گند زدی به زندگیش؟! "


و رابطه بین هیون سو و جونگ سون
که خیلی بی مقدمه شروع شد... و بعد با ۵ سال وقفه دوباره با ملاقات همدیگه ادامه پیدا کرد
وقتی شروع کردن به قرار گذاشتن، برام سوال بود ‌که جدا از مشکلاتی که بین رئیس پارک و اونا بود، نویسنده چجوری میخواد جلوی یکنواخت شدن سریالو بگیره و چه مشکلاتی قراره تو عشق این دو تا ایجاد شه
و اینجام جواب مشابه بود: همون مشکلاتی که سر هر زوجی تو دنیای واقعی ممکنه بیاد!
اونا همدیگه رو دوست داشتن... عاشق بودن و عشق میورزیدن و از بودن با هم خوشحال بودن
اما.. وقتی رابطه شون به فاز جدیدی رسید و عمیق تر شد.. اینجا بود که تفاوت سلیقه ها و سوء تفاهم ها خودشو نشون داد... این که هر کدومشون از عشق چی میخواستن و از طرف مقابلشون...
جالب این که از یه جایی به بعد رئیس پارکی نبود که بخواد رابطه اینا رو متزلزل کنه.. بلکه خودشون بودن که میرسیدن به مشکلات سر راهشون...
و این خسته کننده شدن رابطشون، نمیشد گفت از کجا شروع شد ولی میشد به وضوح حسش کرد...
و جایی که به هم زدن و دوباره برگشتن پیش هم، نمایانگر این بود که عشق ترکیبی از دوست داشتن خودت و دوست داشتن پارتنرته... باید وایسی، سر عقایدت بمونی و ازشون دفاع کنی.. باید جلوی یه رابطه مسموم رو بگیری درست مثل کاری که هیون سو کرد... باید حرف بزنی تا اون بدونه که چی تو سرته چون سکوت کردن و از ترس مشاجره و تنها موندن، ادامه دادن هیچ چیو بهتر نمیکنه...
و از اون طرف هم یه وقتایی باید فداکاری کنی.. بشینی و روی تفاوت عقیده هاتون فکر کنی.. و به این راحتی هم بیخیال همه چیز نشی... چون تا خودت تغییر نکنی، هیچ چی عوض نمیشه...
و شاهد رشد این دو تا بودن و تموم فراز و نشیبای رابطشون، برام شیرین بود و نه! خسته کننده هم نبود!

" اگه بخوایم زمان بهمون ضربه نزنه... تنها کاری که میتونیم بکنیم اینه که به عاشق هم بودن ادامه بدیم.. "


و اما یه سکانس قشنگی هست توی انتها
که هیون سو به جونگ سون میگه: من تورو "جونگ سون ♡" سیو کردم.. تو منو چی سیو کردی؟
و جونگ سون جواب میده: اسمتو لی هیون سو (کامل) سیو کردم
چون تا تهش هواتو دارم
که هیچ وقت خودتو گم نکنی
و همونجوری که هستی نگهت میدارم...

" اون موقع بود که فهمیدم...ما برای دوست داشتن همدیگه راه های مختلفی داریم "

این سکانس و این دیالوگ رو دوست داشتم
این که بیان میکرد آدما روشای مختلفی واسه ابراز احساساتشون دارن...
و راهای مختلفیو طی میکنن.. ولی این صرفا یه چیز بد نیست..
این تفاوت عقیده میتونه حتی شیرینم باشه :) ❤


◇ روابط دوستانه و برومنس:
بی مقدمه بگم! برومنس رئیس پارک و جونگ سون... با وجود تموم تلخی ها و اعصاب خوردی هایی که بینش برامون داشت واقعاااااا و به شدتتت کیوت بود :)
این دو تا درست مثل هیونگ و دونسنگ بودن
قبول دارم این که تو اواسط اونجوری دشمن خونی شده بودن واقعا قلب منو ترک ترک میکرد :")
در واقع ما یه رابطه برادرانه رو شاهد بودیم که با یه آشنایی ساده کلید خورد، عمق گرفت، به طرز ناراحت کننده ای شیب گرفت به سمت انتهاش و... دوباره سر پا شد :)
خلاصه که من اون دوتا رو به شدت دوست!
یه طرف دیگه قضیه برومنس بین جونگ سون و جون وو که اونقدر صمیمی و صاف و ساده بود و دل نشین ^-^
در آخرم تمام کارکنای گود سوپ
از سوجونگ دوست داشتنی و رک گرفته تا مین هو مکنه‌ی غد و یه دنده‌شون ^-^
حتی اون کارگردان یه دنده هه که اوایل اونجوری روی مخمون رفته بود! بعد که با هونگ آه همکار شدن.. یه دنده بودن کارگردانه و مصمم و بی کله بودن هونگ آه ترکیب جالبی شده بود! و سکانسای بانمکی هم ساخته بود!
خلاصه که روابط بین این کرکترا یکی از موارد زیبای سریال بود! D:

◇ بخش اداری و حرفه ها:  
خب.. ازونجایی که نقش اصلی سریال یه نویسندس، بخش هایی از سریالم به این موضوع اختصاص داده شده
و برای من به عنوان یه کی درامر و کسی که به صنعت سرگرمی علاقه داره دیدن این پشت صحنه های کار جالب بود... این که مراحل ساختن یه سریال خیلی طولانی و دشوار تر از اون نتیجه نهایی ایه که دیده میشه
مثلا موضوع ریتینگ یا درصد بیننده.. که خیلیم برای شبکه ها اهمیت داره و این که سریالی که با ریتینگ کم مواجه میشه ممکنه فیلمنامش بی دلیل کوتاه تر بشه تا فقط پخشش تموم بشه
یا یه سریال که ممکنه چیز خاصیم نداشته باشه برای صحنه های اکشن یا باقی صحنه های همه پسندانه‌اش ریتینگ بالایی نصیبش شه
و همچنین مراحل ساخت سریال یعنی نوشتن فیلمنامه... انتخاب بازیگر.. جلسات فیلمنامه خوانی و....

درباره بخش آشپزی هم که خب هم برام جالب بود هم مثل همیشه اشتها برانگیز
یعنی چند تا آشپز خوش قیافه بودن که هی غذاهای خوشگل درست میکردن من هی دهنم آب میفتاد!
اطلاعات جالبی هم میداد درباره آشپزی حرفه ای و مسائل جوایز و ستاره میشلان و ... (متاسفانه ازونجایی که مشاغل اینچنینی تو کشور ما جدی گرفته نمیشن، برخلاف اونا که نویسنده و شف و اینهاهم جزو چهره های مطرحشونن، من هیچی از اینا سرم نمیشد! خخخ)

۲. کارگردانی و فیلمبرداری:
کارگردانی کار.. در کل راضی بودم ازش
یه ریزه کاری هایی وجود داشت که میفهمیدی کارگردان خوبی داشته
چیزی که تو تدوین عاشقشش بودم (!) یه افکت سیاه و سفیدی بود که روی صحنه های خاص بین هیون سو و جونگ سون میفتاد...
تو اولین برخوردشون.. وقتی دوباره بعد از ۵ سال همو دیدن.. اولین بوسه شون... و تا انتها..
اون افکت که وقتی نوبت یه دیالوگ یا یه سکانس خاص میرسید گذاشته میشد... یه حربه جدید بود و به طرز عجیبی به سکانسا میومد و خاصشون میکرد...

یه چیز دیگم که بگم درباره فلش بک هاس
فلش بکای این سریال عمدتا مبهمه..
یعنی حتی گاهی ممکنه بگین این فلش بک تکراریه... یا اینجا نیازی به فلش بک نبود
 ولی عجیبه ک با این وجود مفهومو حسو میرسونن... کلی بخوام بگم عمده فلش بکای این سریال رسالت اصلیشون رسوندن حس اون چند تا سکانس بهتونه نه فقط اتفاقا و حرفاشون!

فیلمبرداری رو هم لازمه بگم که خیلی دوست داشتم مخصوصا زاویه های خاص و قشنگش رو ^-^

۳. تیم بازیگر ها:

این سریال جدا از باقی ویژگی های مثبتش، کستینگ خیلی خوبی هم داره.. بازیگرا چه نقشای اصلی و چه مکمل، خیلی خوب از پس بازیشون بر اومدن، شیمی خوبی بینشون وجود داره و علاوه بر اکتشون فیس و چهرشونم دوست داشتنیه و متناسب با نقششون :)


"سئو هیون جین" در نقش لی هیون سو
و "یانگ سه جونگ" در نقش اون جونگ سون

هیون جین که خب معرف حضور همگان هستن
من خودم از سریال "دختر امپراطور" فن این خانوم شدم و کلا به نظرم خیلی دوست داشتنیه... هم چهره خوبی داره و هم بازیش خوبه
اینجا هم ازش راضی بودم
غم و شادی و تحیر و عشق همه رو تو چهره اش نشون نمی داد... مخصوصا تو سکانسای غمگین یا احساسی مظلومیتش و اشکاش دل منو کباب میکرد :")
در کل راضیم ازش و برای این نقش انتخاب خیلی مناسبی بود


یانگ سه جونگ... آخ این بشر ... ینی نمیدونم چی بگم ازش
چهره اش دوست داشتنیه و به قول مریم بانو صدای خیلی خاصیم داره.. اولین بار که تو سی اما هفده بازیشو دیدم یه جاهایی چشمام رو میبستم وقتی حرف میزد (اینم یه نقطه اشتراک دیگه با مریمی ♡-♡ خخخ)
جدا از اینا بازیش خیلی خوبه و پتانسیل بالاییم داره برای نقشای مختلف... و اینجام یه بار دیگه تحت تاثیر بازیش قرار گرفتم
نکته ای که دربارش وجود داره اینه که درموندگی و مظلومیت رو کاملا تو چهره و بازیش منعکس میکنه
صحنه هایی که درمونده میشد، به هم میریخت یا حتی عصبانی میشد.. به حدی خوب و طبیعی بازی میکرد که منم پا به پاش تموم اونها رو حس میکردم
از یه طرف ملایمتش، عاشقانه هاش و مهربونیاش... وای این بازیگر واقعا عالیه.. تاکید میکنم پتانسیلش واقعا بالاست.. میتونین چند تا رول مختلف بهش بدین و از پس همه شونم به خوبی بر میاد

"کیم جه ووک" در نقش پارک جون وو

خب... این آقا هم ازون بازیگرایین که همه جا حرف بازی خوبشونه و حسابی معروفن..
رک بگم یکی از دلایلی که این سریالو شروع کردم این بود که میخواستم بالاخره زیارت کنم ایشون رو!
و جا داره اعلام کنم واقعا شاهکار هستن ایشون!

توی چند قسمت اول چالش خاصی تو این نقش ندیدم و گفتم خب اوکی! این یه نقش ساده اس
ولی کافیه یکم جلو بره تا آروم آروم بفهمین بازی این نقش کار هر کسی نیست!
خلاصه بگم بازی این آدم درست متعلق به خودشه
اون آرامش و مسئولیت پذیری و جدیتش، غمی که تو چشماشه و شمارم غمگین میکنه، اون گذشته ای که برای کسی بازگو نمیکنه و حتی هنجار شکنیای بعضی وقتاش و کیوت بودنای ریزه میزه‌اش!
ادای هیچ کدوم از اینارو در نمیاره... با تمام حسش اجراش میکنه
و من واقعا عاشق این نقش یعنی رئیس پارک مهربون و مسئول و خوش قیافه(!) و جدی شدم!

"جو بو آه"  در نقش جی هونگ آه

این بازیگر رو راستش قبل از این سریال نمیشناختم در نتیجه با دیدن فیسش اول فکر کردم از اون دسته بازیگراییه که بی توجه به بازیشون و فقط به خاطر قیافه آوردنش
ولی از همین تریبون اعلام میکنم که اشتباه میکردم!
بازی این دخترم خیلی خوب بود... چالش هایی تو نقشش داشت (که بالاترم بهش اشاره کردم) و توی هیچ کدوم از اون لحظات حس نکردم که بازیش مصنوعیه
دوستش داشتم و توی سریال ذره ذره کرکترش رو رشد داد و شاید با حل مشکلاتش به بعضی سوالای تو سر منم جواب داد! :)


"لی می سوک" در نقش مادر جونگ سون
و "آن نه سانگ" در نقش پدر جونگ سون

اول از همه نقش مادرجونگ سون، انقدر برام جالب و جدید بود و انقدر روند داستانی جدیدی داشت که دوست داشتم دربارش صحبت کنم
خب با سکانسای اول سریال فکر کردم با اون دست مامانای خفن و فولاد زره توی کی دراما طرفیم! ازونایی که پول و قدرت و همه چی دارن و حسابیم بی رحمن! واسه همین معترض بودم که این بازیگر به درد این نقش نمیخوره!
ولی باور کنین.. نقش این زن یکی از جدید ترین و جالب ترین نقشاییه که تا حالا تو کی دراما رویت شده
یه نکته جالب دربارش، که تصور من این بود با رسیدن به آخرای سریال این زن بالاخره به راه راست هدایت میشه
ولی نکته ای که وجود داشت این بود که این زن قرار نبود یهو بیفته تو یه مسیر دیگه یا بشه یه آدم دیگه.. اون فقط یه جاهایی رو اشتباه رفته بود همین! قرار نبود اول سریال یه شخصیت تاریک باشه و اخرش یهو تبدیل بشه به فرشته! در اخر، همونی بود که از ابتدا بود.. فقط قوی تر، آگاه تر و با انگیزه تر

اما پدر جونگ سون.... از "نور چشمانت" به بعد عاشق بازیش شدم... چهره اش یه حالت پختگی داره و حس و حالش موقع بازی تا عمق وجودت نفوذ میکنه!
چالش شخصیتش هم بر میگشت به گذشتش (یکی دیگه از جذابیتای فیلمنامه که بالاتر گفتم) و واقعا خوب به نمایشش گذاشت

تیم گود سوپ هم دوس داشتنی بودن *-*
مخصوصا وون جون دوست داشتنی که برخلاف چهره‌اش که همیشه خسته میزد (D:) مهربون و سخت کوش بود.. کسی که برای جونگ سون یه برادر مهربون و یه گوش شنوا بود و از علاقش به آشپزی دست نکشید و پزشکی رو رها کرد تا سر آشپز بشه ♡
و سوجونگ شی که هیچ وقت کم نمیاورد و البته گوگولی و مهربون بود و بسی فیس نازی داشت! ♡


و اما دو تا فنچ این سریال (با تشکر از واژه گویای مریمی!)
که از اول من چشم به راه عاشقانه این دو تا بودم! ^-^
یعنی انقدر این دو تا گوگولی و با نمک بودن و تو سر و کله هم زدناشون قشنگ بود که لابه لای شلوغیا و حرص خوردنای سریال زنگ تفریح من بودن..


جی ایل جو.. که یکی از فیوریتای منه.. مخصوصا با توجه به این که هم بازیگره هم کارگردان و یه وقتاییم فیلمنامه نویس (ماشالا از هر انگشتش هنر میباره بچم!) بازیش اینجا خوب بود و نقششم تو دل برو ♡-♡
 فیسشم که خیلی گوگولی و تخس میزنه کلا (خداوکیلی بهش نمیخوره ۳۵ سال!)

اون یکی جوجه‌ هم دستیار هوآنگ گوگولی بودن *-*
این بچه به شدتتت مثبت و با انگیزه و مثال یه دوست واقعی بود.. از اون ادمایی که داشتنشون یه غنیمته واقعا.. بازیش خوب بود.. لهجه اش مخصوصا خیلی بانمک بود (این لهجه شهرستانای مختلفشون کلا خیلی بانمکه)
و این که بالاخرههه یه نقش دختر عینکی هم یه پای عاشقانه سریال بود رو خیلی پسندیدم! به به! (مدیونین فک کنین یک عدد عینکیِ عقده ای شده‌ هستم! )

در آخر ممنون نویسنده جان برای این عاشقانه ذره بینی ولی کیوت و پروانه ای این دو تا!

نقاط ضعف:
✖ حاوی اسپویل ✖
در کل بیشتر نقاط ضعف این کار  در مقابل نقاط قوتش قابل چشم پوشیه... ولی خب چند تا مورد هست که دوست دارم بهش اشاره کنم

▪یکی این که خب برای من موسیقی های سریال خیلی مهمن.. این دراما ساندترکای خوبی داشت.. ولی توی نیمه اول سریال، خیلی از میکس آهنگا با سکانسا راضی نبودم‌‌.. یکم شاید میتونست بهتر باشه.. از این نظر که بعضی سکانسا شما یه حس رو دریافت میکردین و موزیک روش یه حس ناهمگون باهاش داشت.. و یا یه وقتایی ساندترکا سریع میومدن و سریع میرفتن و شما زمان نداشتین که حسشون رو بگیرین یا بگین آهان! اینم یه سکانس با فلان منظور و فلان حس
 البته خب شاید منم خیلی دقیق شده بودم چون این یه درامای سطح بالا بود و منم روی موزیک زیادی حساسم D:
ولی خوشبختانه از نیمه دوم همراه با رو شدن بقیه ساندترکا، این موضوع هم خیلی بهتر شد و از ترکیب موزیک و سکانسا (مخصوصا بی کلام ها) راضی بودم

▪ مورد دیگه این که بعضی وقتا اعدادی که داده میشد خیلی درست نبود.. مثلا رئیس پارک از لحظه ای که به هیون سو اعتراف کرد ۵ سال باهاش رفت وآمد داشت و ۵ سالم صبوری کرده بود و هیچ حرکتی نزده بود؟!
یا مثلا جونگ سون و هیون سو بعد ۵ سال دوری سریع برگشتن پیش هم و قبول کردن قرار بزارن... یکم یجوری بود!
▪ یا جوری که هونگ آه فهمید عاشق وون جونه و برگشت پیشش رو به شخصه خیلی درک نکردم... البته مقصود این بود که شخصیتش رقابتیه و وقتی چیزیو از دست داد تازه متوجهش میشه ولی یکمم یهویی برای عاشق شدن زود بود شاید!
▪ آخر سرم اون کارگردان بدقلقه‌ که کاراکتر جالبی داشت ولی اوایل شاید یکم زیادی بد نشونش دادن.. آخرا باحالیاشو رو کرده بود ولی اون اوایل یکم اغراق کرده بودن تو شخصیتش، بدقلق و خود رای بود ولی نه دیگه در این حد که اینجوری بدجنس و بی منطق باشه!

آهنگ  های سریال (OST) :
ساندترکای سریال خوب بودن ♡
چند تایی بی کلام خیلی قشنگ داشت... ساندترکای با کلامشم دوست داشتم مخصوصا ترک It was you,it is you and it will be you


دیالوگ های دوست داشتنی:

+ اون صحنه ای که به دختره اعتراف میکنه.. ولی دختره میگه یکی دیگه‌ رو دوست داره... خیلی بی رحمانه نیست؟!
- خب عشق همینه دیگه...
عشق، با کسایی که عاشقشون نیستی بی رحمه


+ چرا گریه کردی؟
- با واقعیتی روبه‌رو شدم که نمیتونم تغییرش بدم
+ کار خوبی کردی
- چی؟
+ این که گریه کردی
گریه کردن باعث میشه سبک بشی..


+ اون به سرعت برق و باد خودشو بهت رسوند
چون 1 درصد احتمال داشت که تو صدمه دیده باشی
همه تو گذشتشون یه رابطه ای دارن که گاهی اوقات یادشون میفته...
اما اگه به سرعت برق و باد خودتو بهش برسونی، یعنی اون رابطه هنوز ادامه داره


+ اون لیاقتشه... که با یه زن فوق العاده آشنا بشه
- عشق، وقتی دو تا آدم خوب همدیگه رو ببینن رخ نمیده..‌
وقتی رخ میده... که دو تا آدم عاشق به هم برسن


+ زنی که فکر می‌کرد عشق یه انتخابه
و مردی که فکر می‌کرد عشق سرنوشت و تقدیره
تصمیم گرفتن با هم باشن
الان.. به سرنوشت و تقدیر ایمان دارم
اما توی این سرنوشت، باید دائم انتخاب کنیم


سکانس های برتر:

✖ شامل اسپویل ✖

◆ سکانسی که هیون سو از شکست هاش و قضاوتا و سرزنشای بقیه خسته و با افکار منفی احاطه شده بود و با درموندگی بین کوچه ها می دویید و اشک میریخت ...

◆ سکانسی که قرار گذاشتن با هم بخوابن.. و صحنه بعدی جفتشون خیره به ساعت بودن و راس ساعت ۱۱:۱۱ زور میزدن که خوابشون ببره! ^-^

◆ سکانسی که هیون سو و خواهرش تو خیابون افتاده بودن به جون هم و موهای همو میکشیدن بعد یهو جونگ سون جلوشون سبز شد!

◆ حلقه ای که هیون سو برای جونگ سون خریده بود و گفت شنیدم اگه حلقه ای که سایز شست منه اندازه ی انگشت حلقه ات باشه ما سرنوشت همیم و بعد جونگ سون انگشترو به زور کرد تو انگشتش و گفت اندازمه و الان این مدلی مده! ^__^

◆ سکانس خواستگاری جون وو از هیون سو که باعث شد جونگ سون متوجه رابطه بین سه نفرشون بشه

◆ سکانس مشتی که جونگ سون به صورت جون وو زد و دیالوگ جونگ سون..‌ " همیشه جوری زندگی کردم که ثابت کنم با پدرم فرق دارم... اون روز...آزاد شدم..!"

◆ سکانسی که پول گرفتن مادر جونگ سون از رئیس پارک لو رفت... فوران خشم جونگ سون.. شکستن غرورش و اشکاش پای تلفن...

◆ سکانس صحبت های جونگ سون و پدرش که بالاترم دربارش گفتم (دلم نیومد اینجام نیارمش).. در یک کلام سکانس فوق العاده ای بود!

◆ سکانسی که جونگ سون و جون وو بعد از دعواشون، خاطراتشون رو موقع ساختن رستوران یادشون میومد... کلا تموم سکانسای این دو تا جزو سکانسای مورد علاقمن!

◆ و اما یکی از بهترین سکانس ها
سکانسی که جون وو به معنای واقعی از عشقش به هیون سو گذشت.. گریه هاش توی کلبه بچگیش...
و فلش بکی که از قسمت ۱۷ به قسمت اول زده شد:
" اگه چیزی داشته باشم که به درد یکی بیشتر بخوره... نمیتونم نگهش دارم.. چون باعث میشه دائم یاد طرف بیفتم.."
این سکانس، این فلش بک و نتیجه ای که ازش گرفته شد به شدت عمیق، هوشمندانه، دردناک و در عین حال زیبا بود...

جمع بندی و امتیاز:

در انتها یه نکته رو بگم که اگه حس کردین چند قسمت اول فضا خیلی شلوغ و یا خسته کنندس بیخیالش نشین.. چون به نظرم نیمه دوم، این سریال خیلی بهتر میشه... ماجرا ها واضح ترن، شما ارتباط بهتری با شخصیتا برقرار میکنین و در کل فضا دلچسب تر میشه به نظرم :)
در کل من از این دراما راضی بودم... هم تلخی داشت و هم شیرینی و درست نمایانگر زندگی بود... این دراما پر از درس بود و پر از حس هایی بود که برامون خوشایند یا دردناکن و حس هایی که میترسیم سراغشون بریم یا هر بار بهشون بی توجهی میکنیم...

در آخر به این دراما نمره 8.5 رو میدم و بخاطر بازیگرای خوبش و فیلمنامه دوست داشتنیش دیدنش رو توصیه میکنم ^-^

~ لاو یو ♡
~ نسترن